In het voorjaar van 2015 kreeg ik een telefoontje van Dhr. Jan de Wilde uit Goes. Of ik het net opgezette 3Mtiem van de Kustmarathon wilde helpen met hun voeding. En of ik dan zelf wellicht ook de Kustmarathon wilde lopen. Ja heel graag. En nee bedankt.

De Kustmarathon stond voor mij synoniem aan wind (daar houd ik alleen van als ik ga surfen), strand (iets met een handdoekje en veel zon) en heuvels (die doe ik liever op de fiets).

Bij onze eerste kennismaking en training met het 3Mtiem liet Jan me de tegels zien die de winnaars van de Kustmarathon verdienen. Tegels ingemetseld op de dijk bij de finish in Zoutelande. Een eerbetoon aan de in mijn ogen ongelooflijke, voornamelijk Zeeuwse, bikkels. Op datzelfde moment besloot ik dat ik niets liever wilde dan in oktober aan de start staan van de Kustmarathon. Niet eens om heel, heel misschien zelf ook zo’n tegel te bemachtigen maar vooral omdat het voor mij symbool stond aan hoe de marathon leeft in Zeeland en hoeveel respect er is voor de lopers.

Maar een plan maken en het dan ook daadwerkelijk doen zijn twee heel verschillende dingen. Met enige vrees keek ik uit naar 3 oktober. Een marathon in ubersnel en vlak Rotterdam en Amsterdam of zelfs enigszins glooiend Londen was toch echt geen vergelijkingsmateriaal. Ik voelde me serieus opnieuw een debutant. Wiens idee was dit ook alweer.. Dus zocht ik in de tussenliggende maanden alle ‘heuvels’ op in Amsterdam (lees de Nesciobrug en de trappen van NEMO), vroeg ik ervaringsdeskundige (en oud-winnaars) Rik en Ilonka Wolswinkel om advies en reisde ik twee keer naar Zeeland om onder leiding van bovengenoemde Jan en zijn lieve vrouw Annet een stuk van het parkoers te verkennen. Dat laatste stelde me allesbehalve gerust. Trappen in een marathon? 7 km strand? En dan is het 3 oktober en mag je…

De dag zelf was een droom die nog mooier was dan ik had durven dromen. Benen die vanaf de start alleen maar riepen: jippie, lopen kreng (citaat Rob Veer), een spontane haas die me uit de wind hield, onderweg checkte hoe het ging en zelfs even inhield om me weer bij te halen (eeuwig dank dhr Wolswinkel), mijn vader en lief die op de brommert (sorry pap: hele stoer motor 😉 van punt naar punt reden, mijn moeder en schoonvader die zich de longen uit hun lijf schreeuwden en onmisbare Carla die trouw bij elke 5 km een bidon in mijn handen duwde en (zoals van te voren aangeraden werd aan supporters) steevast bleef roepen hoe goed het eruit zag. Ik deed maar even of het waar was.

Van te voren kreeg ik van vrienden te horen dat ik vooral moest genieten. Mooi bedacht dat genieten, maar ik moest wel een f*cking marathon lopen. Dat noem ik doorgaans niet het ultieme genieten. Maar gisteren was dat het wel. Zoveel publiek, zoveel aanmoedigingen, zo’n mooie omgeving en dan ook nog: een tegeltje in de dijk van Zoutelande.

Trots, blij, twee keien, een echte marathonoverwinning, een parkoersrecord en een prachtige ervaring rijker. What more do you want…

Een filmpje van De finish

Toen ik in Kenia woonde verbaasde ik me aanvankelijk over de tomeloze ambitie van de Keniaanse lopers. Vraag hen wat ze in hun volgende wedstrijd gaan lopen en het doel is altijd een wereldrecord. Voor minder doen ze het niet. Een beetje Keniaanse (over)moed heb ik mee terug genomen naar Nederland. Ik lieg als ik zeg dat ik niet stiekem heb gekeken naar het parkoersrecord in de Kustmarathon en dat ik er niet van droom om zaterdag op het podium te staan. Ik zal met Keniaanse moed mijn beste wedstrijd lopen waar ik nu toe in staat ben. Alles uit die dag halen wat erin zit. De strijd aan te gaan met de heuvels (o my dear…), het strand en de wind. Samen met de Keniaanse moed heb ik namelijk nog iets geleerd in het land van beste lopers: Als je alles hebt gegeven heb je gedaan wat je kon. Dan kun je niet anders zijn dan tevreden met het resultaat. Of zoals ze in Kenia zeggen: Huwezi kujua ukiwezacho mpaka umejaribu. Je weet niet waar je toe in staat bent als je het niet hebt geprobeerd.

“Miriam heeft een eigen willetje”. Het stond op mijn eerste kleuterverslag, elk rapport op de lagere school en kwam zelfs terug in de speech van de professor tijdens het afstuderen. Die wil is er nog steeds. En nu vooral om zoveel mogelijk te genieten van het sporten en hopelijk steeds een stapje hoger te komen. Om dat te kunnen doen moet ik zelf elke ochtend mijn bed uitstappen en met zin (of iets minder zin) de schoenen, mijn zwempak of de fiets pakken. Maar daar zorgt dat willetje wel voor. Daarnaast heb ik de afgelopen jaren mensen om me heen verzameld die nodig zijn om dit mogelijk te maken. De steun van Chris, mijn familie en vrienden zijn natuurlijk (maar niet vanzelfsprekend) onmisbaar. Ook zonder Rob Veer, Stijn Boek en Leslie Pangemanan lag ik al lang in de kreukels en zonder trouwe sponsor Brooks was alles een stuk lastiger geworden. Aan dit rijtje mag ik nu vol trots Trisport Pharma toevoegen. Het oorspronkelijk Belgische bedrijf is sinds kort ook verkrijgbaar in Nederland. Niemand minder dan meervoudig Nederlands triathlonkampioen Eric van Linden heeft me de kans geboden om ambassadeur te worden van Trisport. Ik ben hier vooral heel blij mee omdat deze producten niet alleen dopingvrij zijn maar ook gebaseerd op de nieuwste wetenschappelijke bevindingen. Binnenkort meer over dit mooie nieuwe merk!

Als atleet ben ik altijd behoorlijk verwend. Bij wedstrijden vooraan aan mogen schuiven, inlopen tot het laatste moment en de beschikking hebben over geweldige, persoonlijke hazen (Thijs! Gert-Jan!). Hoewel Arien (Verkade, Volaresports) voor me had geregeld dat ik bij het eliteveld in Londen mocht starten, deed ik dat liever niet. Hoe gaaf het ook is om met dé wereldtop aan de start te staan; zo’n positie moet je wel verdienen. Dit keer was het on my own. Gelukkig mocht ik wel mijn bidons inleveren en met de elitelopers in de bus naar de start waar ik samen met 10000en andere marathonners op het startschot wachtten. Vandaag wilde Ik lopen zonder duidelijk einddoel, zonder steeds op mijn klok te kijken en zonder te weten hoe mijn zelfbedachte marathonvoorbereiding uit zou pakken. Ik wilde simpelweg alles geven wat er vandaag in zou zitten. Was het 2.50, prima, was het 2.40 nog beter ☺.

De start was overweldigend. Zeker de eerste 5 kilometer liepen we als 1 pak lopers in (wat leek) allemaal ongeveer hetzelfde tempo. Pas daarna verspreidde het veld zich een beetje maar werd het pak lopers vervangen door minstens zoveel toeschouwers. Hoe vaak ik ‘go sweetheart’ onderweg heb gehoord. Ik probeerde steeds mijn marathongrens op te zoeken; wetend dat je nog een eind moet maar niet te voorzichtig starten. Het voelde precies goed, de mijl- en kilometerbordjes wisselden elkaar sneller af dan ik van mijn meeste marathons kan herinneren en hele stukken gingen in flow voorbij. Ik had mijn bidons (dat dan weer wel) af mogen geven bij de organisatie maar tegen de tijd dat ik bij de tafels kwam waren alle bidons al opgeruimd. Ook goed, de organisatie voorzag ruim voldoende in water, gelletjes en (mierzoete) Lucozade. Eigenlijk vond ik het wel mooi; een extra uitdaging.

Halverwege stond Chris langs het parkoers, volgens mij heeft de fotograaf net op dat moment de foto gemaakt. Zo grappig… er staan 2 miljoen toeschouwers en dan hoor en zie je iemand om wie je geeft er zo bovenuit.
Bij het halve marathonpunt net daarna zag ik voor het eerst mijn doorkomsttijd, exact 1.20. Een tijd waar ik van te voren niet op gerekend had. Het gaf me een enorme boost en ik bleef herhalen; I can do this. I can do this (ik weet ook niet waarom zulke zinnetjes altijd in het Engels in mijn hoofd zitten ☺. ). Ik merkte wel dat ik tussen kilometer 25 en 30 ineens door behoorlijk wat mensen werd ingehaald. Maar wat ik ook probeerde (lange pas, korte pas, proberen aan te haken), ik kreeg het tempo niet omhoog. Bij kilometer 30 moest ik denken aan wat ik tegen Rob (Veer) de dag van te voren had gezegd: “vanaf 30 geef ik alles wat er nog inzit”. Zo’n uitspraak moet je dan wel waarmaken en ik heb hard mijn best gedaan om het tempo vast te houden.

Deze marathon heeft me heel goed gedaan. Na 2010 waar ik mijn PR liep in Rotterdam ben ik de afgelopen 5 jaar alleen maar langzamer gaan lopen. Hoewel ik meer en harder trainde zag ik mijn (marathon)tijden oplopen. Het heeft me behoorlijk wat verdriet en frustratie opgeleverd maar ook ontzettend veel moois. Waarom ik juist nu weer in de buurt kom van mijn PR? Dat ik minder maar harder loop (en meer fiets) heeft er vast mee te maken. Maar ik denk dat er veel belangrijkere redenen zijn. Dat Rob Veer me het mooiste heeft kunnen meegeven wat een coach kan doen: het gevoel dat ik zelf het beste weet wat mijn lichaam nodig heeft. Dat ik niet afhankelijk ben van ‘de coach’ maar leerde luisteren naar mijn lichaam. Wat is te veel, wat is genoeg? Dat ik elke ochtend opsta, mijn loop- of fietsschoenen aandoe en vooral nieuwsgierig kijk hoe het die dag voelt. Soms hard en lang als het heel lekker gaat, soms kort en langzaam als dat is wat er die dag inzit. En belangrijker dan welke training dan ook, is het plezier dat ik heb in wat ik doe en dat kan delen met Chris.

Het laatste stuk richting de finish probeerde ik nog onder de 2h42 te duiken. Maar dat me dat niet gelukt is heeft me geen moment dwarsgezeten. I gave it all and a bit more. I could only be too happy with the result.

Door mijn winst in de Powerman van Florida in december mocht ik afgelopen zondag starten bij het EK duatlon in Horst. Een wedstrijd waar ik vooral heel nieuwsgierig naar was. 1) Hoe zou ik me houden in het loopveld en 2) hoe zou ik meekunnen bij het fietsen? De korte conclusie na gisteren: 1) redelijk en 2) niet. Het lange verhaal:

De wedstrijd begon met 4 rondes van ongeveer 2500 meter. Het voelde soepel, niet te hard en in combinatie met de zon en het prachtige rondje om het meer was het vooral genieten en met spanning uitkijken naar de wissel. Ik stapte als derde van het veld op de fiets, ruim een minuut achter de Italiaanse nummer 1 en voor een groepje van vier. Het wisselen ging redelijk snel maar ik stootte per ongeluk de fiets naast me van zijn plek. De Franse eigenares was logischerwijs not amused en na mijn sorry, so sorry, sorry (en een jury die er bovenop stond en me verzekerde dat het ok was) kon ik met een extra adrenalineboost op de fiets springen, eh stappen….

Over het fietsen kan ik redelijk kort zijn. Het ging slecht. Het voelde vooral als veel kracht leveren die hoe dan ook niet werd omgezet in sneller fietsen. Hoe ik mijn mantra “denk aan Chrissie Wellington” (dreams are meant to be big J) ook bleef herhalen. Ook de caffeine-loaded winegums, op aanraden van Arielle Boek onder mijn broekspijpje geklemd, brachten daar geen verandering in. Al binnen een paar kilometer was mijn loopvoorsprong op de rest van het veld in het boerendust van Horst opgelost en al voor kilometer 10 kwam de Nederlandse Marina van Dijk me voorbij gevlogen. Letterlijk. Het leek alsof ik achteruit aan het fietsen was. Ik vergat bijna te trappen; want eigenlijk was het vooral heel mooi om te zien hoe Marina volledig in haar element voorbijschoot: diepe zit, krachtige trapbewegingen. Ook de sterke Eline Lute en Laura Hak kwamen me tijdens het fietsen voorbijzoeven. Terug in de transitiezone hoorde ik dat de speaker zich afvroeg of ik tijdens het fietsen pech had gehad. Dat dus…

Gelukkig vond ik tijdens het lopen vrij snel weer het goede gevoel. Het fijne coachen van bondscoach Armand betekende dat ik nog een mooi doel had: het behalen van de derde plaats op het NK. Betekende wel dat ik nog een paar minuten goed moest maken op de nummer drie. Gelukkig had ik nog voldoende energie over om wat te versnellen en wist ik met een kleine voorsprong te op Laura te finishen.

Vandaag voel ik me vooral gemotiveerd. Mijn bronzen NK-medaille hangt aan de spiegel. Om me er aan te herinneren hoe gaaf het was mee te mogen doen met het EK en dat er een leuke,  lange leerweg te gaan is. Er zijn genoeg aanknopingspunten waar ik aan kan werken: meer fietstrainingen buiten (leren sturen!), een kleinere fiets en een jump on wissel. Fietsles here I come.

Natuurlijk is meedoen aan zo’n evenement alleen mogelijk als er mensen zijn die je willen helpen, je aanmoedigen en er altijd voor je zijn. Daarom Chris, Jeannette, Hans, John, Maaike, Stefanie, Esther, Ann, Fernand, Stijn, Armand, Frederique, Britt, het hele Long Distance Team (bedankt voor alle tips meiden) en natuurlijk sponsoren Isaac, Brooks, Trivio en Wattbikes. In mijn leerweg neem ik jullie in gedachten mee. De volgende keer is de medaille hopelijk een andere kleur!

Mijn volgende doel komt overigens al razendsnel in zicht: over twee weken start ik in de marathon van Londen. Er was overigens geen sprake van dat ik met het EK behouden hebt gelopen met Londen in mijn achterhoofd. Of het verstandig is om twee weken na een Powerman een marathon te lopen? Geen idee.

De voorbeschouwingen voor de halve marathon van de Spaanse kuststad Malaga hadden vooral oog voor 1 ding: het weer. In de stad waar 300 dagen per jaar de zon schijnt, leek de 25^e editie van de halve marathon letterlijk in het water te vallen. 50-100 mm regen was de voorspelling voor de dag voor en van de marathon. Zoals de lokale krant dan ook vermeldde waren de twee grootste uitdagingen voor de 7000 atleten dan ook de ‘grote afstand van de wedstrijd en de barse omstandigheden’.

Hoewel de regen inderdaad met bakken uit de hemel viel op de ochtend van de wedstrijd was het aan de start om 9.30 nagenoeg droog. Voormalig toploper, Abdelhadi El Mouaziz, die de wedstrijd al 4 maal op zijn naam wist te schrijven leidde de wedstrijd van kop tot staart (door een eerste kilometer van 2’50 te klokken) en kwam in – een voor voor hem langzame tijd van – 1.07 over de finish. Bij de vrouwen was het de Spaanse Lourdes Gonzales (vorig jaar derde bij de halve marathon van Leiden) die de wedstrijd won. De Nederlandse Miriam van Reijen, in Malaga in voorbereiding op het EK duatlon, werd tweede. Naima Bosman, Nederlands kampioen 10 km in 2014 bij de masters, werd vijfde.

Sinds vandaag mag ik officieel zeggen dat ik deel uit ga maken van het Trivio Long Distance team. Ik ben ontzettend trots dat ik me aan mag sluiten bij deze kleine club van ambitieuze, powervrouwen. Een stap richting professionaliteit, mooie uitdagingen en een giant leap out of my comfort zone. Bring it on!

Of ik ambassadrice wilde worden van Stelvio for Life was bijna een retorische vraag.
Of ik wilde proberen zoveel mogelijk andere lopers te enthousiasmeren voor deze stichting. Natuurlijk!
Of ik mee wilde naar de Stelvio, op 31 augustus 2013 in Bormio, Italië. Yes, yes, yes.
Of ik 21,1 km mee wilde Hardlopen, 1533 meter omhoog de passo dello Stelvio.
Slik.

In voorbereiding op de marathon van Amsterdam paste deze loop allesbehalve in mijn schema. Coach/trainers Rob Veer en Bram Wassenaar dachten er het hunne van. Maar hoe kon ik zo’n kans aan me voorbij laten gaan? Dus stond ik 31 augustus, zonder enig idee waar ik in hemelsnaam aan begon, op het prachtige dorpsplein van Bormio. Met 47 andere lopers en 84 fietsers, gestoken in het prachtige Stelvio for life t-shirt van Brooks dat speciaal voor deze gelegenheid was gedrukt, begonnen we om klokslag half 10 aan de tocht. Andiamo (laten we gaan), nog maar 34 haarspeldbochten te gaan!

Naast de deelnemers van de Stelvio waren er op deze strakblauwe dag nog ruim 8000 andere sporters die deze autovrije dag gebruikten om de pas te beklimmen. Onderweg was het afzien maar toch ook vooral genieten. Door de aanmoedigingen van de fietsers (die ik op te steile stukken voorbij ging om op de vlakkere stukken weer net zo hard ingehaald te worden), de verzorging van de organisatie (sportdrank, water, bananen), de posten van de lokale autoriteiten (zag ik nu wijn en kaas voorbijkomen?) en natuurlijk het prachtige uitzicht. Afzien was het vooral de laatste paar kilometer.
Al ruim van te voren kon je de blauwe finishboog van Brooks zien liggen. Haarspeldbocht 25 tot en met 34 moesten echter nog overwonnen worden. Het laatste stuk heeft bovendien een gemiddeld stijgingspercentage van 10.1%. Maar opgewacht door de andere, reeds gefinishte deelnemers kon je niet anders dan lachend over de finish komen.

’s Avonds, moe, voldaan en hongerig (maar een heerlijk bord pasta was waiting for us) werd op hetzelfde dorpsplein als waar we ’s ochtends van vertrokken de totale opbrengst bekend gemaakt. Maar liefst €228.433,90 was er opgehaald door de deelnemers. Nu, ruim twee weken later, is daar nog €7441,05 bijgekomen. Dit totale bedrag gaat direct, en volledig, naar Barcode for life. De doelstelling is om over een aantal jaar exact €1.000.000 op te halen. Hiervoor zijn 654 deelnemers nodig die elk €1533 euro ophalen. Wie gaat de uitdaging met me aan en komt volgend jaar vóór mij over de finish?

Barcode For Life is een stichting die geld inzamelt voor het Centrum For Personalized Cancer Treatment (CPCT). Een centrum dat fundamenteel, translationeel en toegepast medisch onderzoek doet op het gebied van kanker, met als doel de kankerpatiënt een individuele behandeling ‘op maat’ te kunnen geven. Het CPCT is voor de financiering van het onderzoek grotendeels afhankelijk van donateurs. Om deze reden is in 2012 de eerste editie van het evenement Stelvio for Life georganiseerd. In 2012, bij de eerste editie, stonden er 78 deelnemers aan de start van Stelvio for Life. Deze 78 deelnemers hebben een totaal van ruim € 118.000 aan sponsorgeld bijeengebracht voor de stichting Barcode For Life. In 2012 stond Barcode for Life op de tweede plaats van de Trouw goede doelen Top50.